زمستان چهارمين فصل از فصل‌هاي سال تقويم جلالي و اولين فصل تقويم ميلادي است. اين فصل سردترين فصل سال است. زمستان در نيم كره شمالي براساس تقويم جلالي ماه‌هاي دي، بهمن و اسفند است اين در حاليست كه در نيم كره جنوبي ماه‌هاي تير، مرداد و شهريور زمستان است.
زمستان معمولاً سردترين فصل سال است و در بعضي نواحي دماي هوا به زير صفر درجه سانتيگراد هم مي‌رسد، مثلاً در كشوري مانند روسيه حتي تا -۵۰ هم مي‌رسد. در زمستان بعضي حيوانات به خواب زمستاني مي‌روند و در فصل بهار دوباره زندگي را از سر مي‌گيرند.
زمستان فصلي با روزهاي كوتاه و شب‌هاي طولاني و سرد است. ميانگين دماي زمستان معمولاً در ماه دي به پايين‌ترين مقدار خود (در نيم‌كرهٔ شمالي) مي‌رسد. بوران، برف، كولاك، يخبندان معابر و جاده‌ها، مه و پوشيده شدن كوه‌ها از برف از خصوصيات فصل زمستان است كه اغلب هر كدام به تنهايي باعث اختلال در عبور و مرور مي‌شوند.
پديدهٔ هواشناسي نادري در طول زمستان با نام يخ‌مه رخ مي‌دهد كه متشكل از بلورهاي يخ معلق در هوا است و تنها در دماهاي بسيار پايين (زير ۳۰- درجه سانتيگراد) رخ مي‌دهد.
در نيم‌كرهٔ جنوبي، به‌خاطر بيشتر بودن اقليم اقيانوسي در مقايسه با نيم‌كرهٔ شمالي و در عين حال كمتر بودن خشكي در عرض‌هاي پايين‌تر از ۴۰- درجه، زمستان خفيف‌تر و برف و يخ كمتر است. در اين منطقه، بارش برف در نواحي مرتفع مانند رشته كوه‌هاي آند، كوه‌هاي نيوزيلند و مناطق جنوب پاتاگونيا در آمريكاي جنوبي رخ مي‌دهد. در قطب جنوب، برف در طول سال مي‌بارد. فصل زمستان از لحاظ نجومي با نقطه انقلاب زمستاني كه كوتاه‌ترين روز سال است آغاز شده و با نقطهٔ اعتدال بهاري پايان مي‌يابد.
علت
علت سرد شدن زمين در زمستان، نه دوري آن از خورشيد است و نه كمتر شدن فعاليت خورشيد. زاويهٔ محور چرخش زمين نسبت به صفحهٔ مداري زمين داراي انحراف ۲۳٫۴۴ درجه‌ايست و همين انحراف نقش مهمي در تغييرات آب و هوايي زمين دارد. در زمستانِ نيم‌كرهٔ شمالي، خورشيد بر اين مناطق به صورت مورب مي‌تابد و پرتوهاي موازي تابشي از خورشيد بايد سطحي بيضي‌وار را گرم كنند. به علت كروي بودن زمين، اين سطح بيضي‌وار كشيده‌تر نيز مي‌شود و در نتيجه نور و گرماي كمتري به واحد سطح مي‌رسد.
- دوشنبه ۰۹ مرداد ۹۶ ۱۸:۰۱ ۱۱ بازديد
- ۰ نظر
